အသက္ေတြ တျဖည္းျဖည္းႀကီးလာသည္ ႏွင့္အမွ် မွတ္ဥာဏ္လည္း ခ်ဳိ႕ယြင္းလာတယ္။ ဖုန္းနံပါတ္ေတြကုိ
မမွတ္မိေတာ့ပါ။ အတန္းတက္ရမည္႔ အခ်ိန္ေတြကုိ သတိထားမွတ္ေနရတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ တကယ္ပဲ သတိေမ့တာလား၊
အေရးမစိုက္တာလားဆိုၿပီး မိမိကိုယ္မိမိ မသကၤာ ျဖစ္ရတယ္။ အေရးမစိုက္တာေၾကာင့္ လည္းပါ လိမ့္မယ္လို႔
ယုံၾကည္မိတယ္။ မွတ္ဥာဏ္ကလည္း အလြန္ ဘက္လိုက္ပါတယ္။ မိမိစိတ္မ၀င္စားေသာအရာမ်ားကို
ဇြတ္ေမ့တတ္ပါတယ္။ စာေမးပြဲခန္းက ထြက္လာၿပီး စာေတြကို အတင္းေမ့လိုက္သလိုမ်ဳိးပါပဲ။
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့မယ့္ အရာကေတာ့ အေမ နဲ႔ အေမ့အိမ္ပါပဲ။ အေမ့အိမ္က ရြာကေလးမွာ ရွိတာပါ။
ၿမိဳ႕ကေလးကေန သြားလ်င္ တစ္မိုင္သာသာေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ့ တစ္မိုင္သာသာေျမနီလမ္းကေလးရဲ႕
ေဘးတစ္ဘက္စီမွာ လယ္ကြင္းျပင္ႀကီးေပါ႔။ မိုးရာသီမွာ ေရတေဖြးေဖြး နဲ႔ စိမ္းလန္းေနတယ္။ ကြင္းျပင္တစ္ခုလံုး
အစိမ္းေရာင္ေကာ္ေဇာႀကီး ခင္းထားသလိုပါပဲ။ တျဖည္းျဖည္း နဲ႔ စိမ္းရာကေန ၀ါၿပီး စပါးေတြ ရင့္မွည့္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့
ေရႊ၀ါေရာင္ ကြင္းျပင္ႀကီးက မ်က္စိတဆံုးေပါ႔။ ေဆာင္းတြင္းေရာက္ေတာ့ မတ္ပဲခင္းႀကီးျဖစ္သြားေရာ။ ေႏြမွာေတာ့
လယ္ကြင္းေတြက အနားရရွာတယ္ေလ (အဲ့ဒီ့ ကြင္းျပင္ကိုပဲ ေျပာတာပါ)။
အေမ့အိမ္ျပန္တဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ကို ေျပာရရင္ ၿမိဳ႕ နဲ႔ ရြာ အလယ္ေလာက္မွာ ေရႊေရာင္၀င္း၀င္း နဲ႔ ေစတီ
ေတာ္ႀကီး ရွိပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ဖူးဖူး ၾကည္ညိဳစရာပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ကိုရင္ေလးေတြ ရဲ႕ စာအံသံသဲ့သဲ့ကို
ၾကားရပါတယ္။ ဘုရား၀င္းက သစ္ပင္ေတြ၊၀ါးရုံေတြဟာ ေတာအုပ္ကေလးတစ္ခုကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း
ျပထားသလိုပါပဲ။ ၀ါးပင္ေတြဟာ ျဖတ္သြားတိုင္း ေလယူရာယိမ္းၿပီး ႏုတ္ဆက္စၿမဲပါ။
ဒီလမ္းေလးမွာ အရိပ္ခိုစရာ သစ္ပင္ေတြ ေပါမ်ားပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကုက္ကိုပင္ေတြဟာ စီတန္းျပီး
ကြ်န္ေတာ္ျပန္တဲ့ အခါတိုင္း သူတို႔ အရိပ္ေတြကိုေပးျပီၤး ႀကိဳဆိုေနက်ပါ။ ရြာကေလးေရာက္ခါနီးမွာ
ေခ်ာင္းကေလးတစ္ခုက ျဖတ္သန္းစီးဆင္းေနပါတယ္။ ငယ္ငယ္က ေရကူးေနက်ေခ်ာင္းကေလးေပါ႔။ ရြာထိပ္မွာေတာ့
ေစတီေလးတစ္ဆူ ရွိပါတယ္။ ျဖတ္သြားတဲ့ အခါ ေလျပည္တိုက္ေနတာနဲ႔ ႀကံဳရင္ သာယာတဲ့ဆည္းလည္းသံေတြ
နားဆင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားနားက ေဗာဓိပင္ေပၚမွာေတာ့ ငွက္ကေလးေတြ ေတးဆိုေနၾကတယ္။ အေမဟာ
ကၽြန္ေတာ္ျပန္တိုင္း ရြာကေလးထိပ္ကေန လာေမွ်ာ္ေနက်ေပါ႔။
ကၽြန္ေတာ့္မွတ္ဥာဏ္နဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ အစိုးရိမ္ဆံုးကေတာ့ ရြာကေလးရယ္၊ ေျမနီလမ္းကေလးရယ္၊
လယ္ကြင္းျပင္ႀကီးရယ္၊ ကုက္ကိုပင္တန္းေလးရယ္၊ လယ္ကြင္းျပင္ႀကီးကို ျဖတ္ျပီးတိုက္ခတ္လာတဲ့
ေလျပည္ေလညွင္းေလရယ္.....အားလံုးကိုေမ့သြားမွာကိုပါပဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အေမ့ကို
အျမဲတမ္းသတိရေနတာပါပဲေလ။
No comments:
Post a Comment