ထား၀ယ္ သို႔မဟုတ္ ... : Development vs. Environment ? အပိုင္း (၁)

“We do not inherit the Earth from our Ancestors, we borrow it from our Children."
Ancient Indian Proverb

ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ ကမၻာေျမၾကီးကို ဘိုးဘြားမ်ားထံမွ အေမြရခဲ႔ျခင္း မဟုတ္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ သားေျမးမ်ားထံမွ ငွားရမ္းထားျခင္းသာျဖစ္သည္။


 ပတ္၀န္းက်င္သမားႏွင္႔ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး ထိပ္တိုက္တိုးသည္႔ ေခါင္းစဥ္ျဖင္႔Term Paper တစ္ခုေရးရန္ ၾကီးၾကပ္သူဆရာႏွင္႔ တိုင္ပင္ေသာအခါ ဆရာက သူတို႔ တိုင္းျပည္က မက္တာဖြတ္(Map Ta Phut ) စက္မွဳဇုံအေၾကာင္းကုိပါ ထည္႔ေရးရန္ အၾကံေပးခဲ႔ပါတယ္္။ ဒါ႔ေၾကာင္႔ ဂူးဂဲတြင္ ရွာေဖြတဲ႔ အခါမွာ မက္တာဖြတ္စက္မွဳဇုံဟာ သူတို႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕က်န္းမာေရး ႏွင္႔ ပတ္၀န္းက်င္ဆိုင္ရာ ျပႆနာၾကီး တစ္ခု ဆိုတာ မေမွ်ာ္လင္႔ဘဲ သိခဲ႔ရပါတယ္။


မတ္တာဖြတ္စက္မွဳဇုံဟာ ထိုင္းနိုင္ငံ၊ ရေနာင္းခရုိင္၊ မတ္တာဖြတ္ျမိဳ႕အနီးမွာ ရွိတဲ႔ ၾကီးမားတဲ႔ စက္မွဳဇုံတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ထိုင္းနိုင္ငံ အေရွ႕ပိုင္းကမ္းေျခ မွာ ရွိတဲ႔ စီးပြားေရးေဒသၾကီးရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ထုိင္းနိုင္ငံအေနနဲ႔ အၾကီးဆုံးစက္မွဳဇုံျဖစ္ျပီး ကမၻာေပၚမွာ အဌမေျမာက္အၾကီးဆုံး ေရနံဓါတုစက္မွဳေဒသလည္းျဖစ္ပါတယ္။


၁၉၉၀ ခုနွစ္မွာ စတင္တည္ေထာင္ခဲ႔တာျဖစ္ၿပီး ထိုင္းနုိင္ငံ စက္မွဳ၀န္ႀကီးဌာနလက္ေအာက္မွာရွိတဲ႔ ထုိင္းႏိုင္ငံစက္မွဳဇုံအာဏာပိုင္အဖြဲ႔ (Industrial Estate Authority of Thailand) က စီမံခန္႔ခြဲပါတယ္။ ဒီစက္မွဳဇုံဟာ ထိုင္းနိုင္ငံရဲ႕စက္မွဳထြန္းကားတိုးတက္မွဳကို ဆယ္စုႏွစ္နဲ႔ခ်ီျပီး တြန္းအားေပး ဖြံၿဖိဳးတိုးတက္ေစခဲ႔ပါတယ္။ (http://en.wikipedia.org/wiki/Map_Ta_Phut_Industrial_Estate)

  Photo- The New York Time

ဒီစက္မွဳဇုံမွာ စက္ရုံႀကီးေပါင္း (၁၁၇) ရုံ ရွိၿပီး ထိုအထဲမွာ ေရနံဓါတုစက္ရုံက (၄၅) ခု၊ ေက်ာက္မီးေသြးသုံး ဓါတ္အားေပးစက္ရုံက (၈) ခု၊ ဓါတ္ေျမၾသဇာစက္ရုံက (၁၂) ခု နဲ႕ ေရနံခ်က္စက္ရုံက (၂) ခုပါ၀င္ပါတယ္။


မတ္တာဖြတ္ စီရင္စုမွာ လူဦးေရ ႏွစ္ေသာင္းခြဲခန္႔ ေနထိုင္ၾကပါတယ္။ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ ထိုေဒသမွာ ရွိတဲ႔ စာသင္ေက်ာင္းမွ ဆရာ၊ဆရာမမ်ားနဲ႔ ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူ (၁၀၀၀) ေလာက္ဟာ စက္ရုံေတြက စြန္႔ထုတ္လိုက္တဲ႔ အဆိပ္သင္႔ေလေတြကို ရွဴရွဳိက္မိျပီး ေဆးရုံတင္လိုက္ရတာက စလို႔ ပတ္၀န္းက်င္ ေလထုညစ္ညမ္းမွဳကို ျပည္သူလူထုက အာရုံစိုက္လာၾကပါတယ္။(http://asiancorrespondent.com/26595/the-environmental-problems-at-map-ta-phut/)


၂၀၀၃ ခုႏွစ္မွာ ထိုင္းႏိုင္ငံအမ်ဳိးသား ကင္ဆာဌာန (National Cancer Institute) ေလ႔လာမွဳ အရ သားအိမ္ေခါင္း၊ ဆီးအိမ္၊ ရင္သား၊ အသဲ၊ ႏွာေခါင္း၊ အစာအိမ္၊ လည္ေခါင္း စတဲ႔ ေနရာေတြမွာ ကင္ဆာျဖစ္ျဖစ္မွဳႏွုန္းဟာ မတ္တာဖြတ္ နဲ႔ တျခားစက္မွဳဇုံေတြရွိတဲ႔ ရေနာင္းခရိုင္မွာ အျမင္႔မားဆုံးဆိုတာ ေတြ႔ခဲ႔ရပါတယ္။


၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ အီတလီ သုေတသီေတြ ဦးစီးေလ႔လာတဲ႔ သုေတသနမွာ ဆိုရင္ မတ္တာဖြတ္မွာေနတဲ႔ ေဒသခံေတြရဲ႕ ေသြးဆဲလ္ေတြအေပၚ မ်ဳိးရိုးဆိုင္ရာ ပ်က္စီးေစမွဳ (Genetic damage to blood cells) ဟာ ဒီခရိုင္က တျခားေက်းလက္ေနသူေတြထက္ (၆၅) ရာခိုင္ႏွဳန္း ပိုမိုျမင္႔မားေၾကာင္း ေတြ႔ရွိခဲ႔ၾကပါတယ္။  ဒီလို ကင္ဆာရဲ႕ ေရွ႕ေျပးျဖစ္တဲ႔ ဆဲေတြ အေပၚ ပ်က္စီးေစမွဳဟာ ဓါတုခ်က္စက္ရုံေတြမွာ လုပ္တဲ႔ အလုပ္သမားေတြမွာ ရေနာင္းေဒသခံေတြထက္ (၁၂၀) ရာခိုင္ႏွဳန္း ျမင္႔မားတာကို ေတြ႔ရွိခဲ႔ပါတယ္။ ဒီေလ႔လာမွဳရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ မာကို ပလူဆို (Marco Peluso) ေျပာတာကေတာ႔ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာဆို ဒီလို မ်ဳိးရိုးထိခိုက္မွဳက ျဖစ္ေတာင္႔ျဖစ္ခဲ ကိစၥတစ္ခုပဲတဲ႔႔။
(http://www.nytimes.com/2009/12/19/world/asia/19thai.html?pagewanted=all)


၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာ လြတ္လပ္တဲ႔ စမ္းသပ္မွဳ တစ္ခု အရ မတ္တာဖြတ္စက္မွဳဇုံက ထုတ္တဲ႔ေလထဲမွာ ကင္ဆာျဖစ္ေစနိုင္တဲ႔ အဆိပ္သင္႔ဓါတ္တု ပါ၀င္မွဳဟာ ဖြံၿဖိဳးၿပီး ႏိုင္ငံမ်ားရဲ႕ ေဘးကင္းမွဳ စံခ်ိန္ (Safety Standard) ထက္ အဆ (၆၀) မွ အဆ (၃,၀၀၀) ထိ ပါ၀င္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။


၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ ေဒသခံ (၂,၁၇၇) ဦးကို ဇြန္လ နဲ႔ ၾသဂုတ္လအတြင္းမွာ စမ္းသပ္ၾကည္႔တဲ႔ အခါ သူတို႔အထဲမွ လူ (၃၀၀) ေက်ာ္ဟာ ပုံမွန္မဟုတ္ဘဲ ဘန္ဇင္းလယ္ဗယ္ ျမင႔္မားေနတာ (high levels of benzene) ေတြ႕ရွိခဲ႕ရပါတယ္။ (ဘန္ဇင္းဆိုတာကေတာ႔ ကင္ဆာနဲ႔ တျခားေရာဂါေတြကို ျဖစ္ေစတဲ႔ အရာပါ။ ေနာက္ အရိုးပါးတာကိုလည္း ျဖစ္ေစပါတယ္။ တေလာက တရုတ္ႏိုင္ငံထုတ္ ခ်ယ္ရီကားေတြမွာ ဘန္ဇင္း ပါ၀င္မွဳမ်ားတာေတြ႔လို႔ တရုတ္ကို ျပန္ပို႔ဖို႔ ၾသစေၾတလ် ႏိုင္ငံက ဆုံးျဖတ္ခဲ႔ပါတယ္။ )

ပတ္၀န္းက်င္ တစ္၀ိုက္က ေရထုေတြကို စမ္းၾကည္႔ေတာ႔လည္း ညစ္ညမ္းမွဳျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ခဲ႔ရပါတယ္။ (http://asiancorrespondent.com/26595/the-environmental-problems-at-map-ta-phut/)


၂၀၀၉ ခုႏွစ္မွာေတာ႔ ေဒသခံေတြဟာ မုိးရြာရင္ မိုးရြာထဲမွာ လမ္းမေလွ်ာက္ရဲၾကေတာ႔ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ သူတို႔အေရျပားေတြကို ေလာင္ေစျပီး ဆံပင္ေတြကို ကၽြတ္ေစလို႔ပါပဲ။ စက္ရုံေတြက အဆိပ္သင္႔ အခိုးအေငြ႕ေတြကို စြန္႔ထုတ္တဲ႔အတြက္ သူတို႔ေတြဟာ ညေတြမွာ အသက္ရွဴဖို႔ ခက္ခဲတာကို ႀကံဳရပါတယ္။


အသက္ (၇၀) ရွိျပီ ျဖစ္တဲ႔ သစ္သီးျခံသမား အဘုိးအို ႏြဳိင္ဂ်န္တန္ (Noi Jaitang) ရဲ႕ အျဖစ္ဟာ စိတ္မေကာင္းစရာပါ။ ဆယ္စုႏွစ္(၂) ခုအ
တြင္းမွာ သူဟာ  မိသားစု (၆) ဦးကို ကင္ဆာေၾကာင္႔ ဆုံးရွဳံးခဲ႔ပါသတဲ႔။၂၀၀၉ ဒီဇင္ဘာလမွာ သူ႕ဇနီး ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ မ်က္လုံးမွာ ကင္ဆာအက်ိတ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူဟာ ၂၀၀၉ ေအာက္တိုဘာလ တုန္းက (၁၂၅) မိုင္ေ၀းတဲ႔ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ကို ေျခဗလာနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားကာ ပတ္၀န္းက်င္ညစ္ညမ္းမွဳေတြအတြက္ဆႏၵျပခဲ့ၿပီး ေသဆုံးမွဳေတြ အတြက္ ျပစ္တင္ရွုတ္ခ်ခဲ႔ပါတယ္။
(http://www.nytimes.com/2009/12/19/world/asia/19thai.html?pagewanted=all)

(ဆက္ရန္)